Angst & Verlangen

Er was eens een meisje, met een groot verlangen en een grote angst.
Op een dag kwam het meisje ergens. Het verlangen werd aangeraakt en hoop kwam uit de kast. Het verlangen kwam uit het hoekje gerold en kwam wat meer op de voorgrond. Het hart zo blij dat ze een vreugde sprongetje maakte. Na mate de tijd vooruit ging werd het toch ook wel een beetje spannend, het verlangen werd wat schuw en angst kwam in haar grote laarzen naar voren gerend. Angst bekeek de situatie en had daar wel wat over te zeggen.

Angst kreeg haar stem, zeggenschap, een stoel aan tafel. Het verlangen daarentegen niet, zij werd opzij geschoven, liet zich gemakkelijk gaan. “Ach, helaas pindakaas, volgende keer misschien dan weer…”
Angst had een grote stem, was zeer overtuigend. Anderen konden zich wel in haar argumenten vinden en sloten zich bij angst aan.
Lef gaf zo nu en dan wat weerstand, kwam voor het verlangen op. Maar lef was nog te klein, angst samen met haar volgende anderen overheerste met gemak.
Het verlangen is wel groots maar zij was er al zo lang, met gemak kroop ze weer terug naar het donkere hoekje, sloot zich op en deed zelf het deurtje van de kooi weer dicht. “Ach, ik kom wel weer een andere keer, ik wacht toch al zo lang.”

Angst was opgelucht, zo dat is dan opgelost. 
Het was prettig voor het meisje, maar verdrietig en onprettig tegelijkertijd.

Angst werd echter niet gezien, ze werd vooral gehoord in haar argumenten, maar niet in haar angst zelf. Er werd niet gezien waar het werkelijk over ging. Dat wist ze zelf goed te verbloemen, leidde de anderen met gemak om de tuin. Weg van de angst, weg van het gevaar, weg van de pijn.
“Waar ben je nou zo bang voor?” vraagt het Ik, niet oordelend maar een vraag vanuit het hart. “Laat jezelf maar horen, dan kan ik je beschermen, dan kan ik er voor je zijn.” moedigt het Ik angst aan.

In het meisje ontstaat gelijk rust, de angst werkt ineens niet meer zo hard. De angst voelt zich al gezien. Het is alsof alles even stilstaat. Een stilte voor de storm? Nee, geen storm. Het meisje is geraakt, het hart komt weer in beeld. Het meisje beweegt naar binnen, naar zichzelf, daar kan ze het gebonk van de angst horen, daar kan ze erbij zijn. “Ach, wat ben je bang.” Angst krimpt, alsof ze uit haar opgeblazenheid leegloopt. Kwetsbaarheid laat zich zien.

Samen kunnen ze voelen waar het over gaat: “ach, daar ben je zo bang voor” zegt het Ik met compassie en mededogen. Er komt ruimte voor wat er is, ruimte om naar binnen te gaan en niet meer zo af te vuren in de buitenwereld. De bescherming kan gaan liggen, angst krijgt haar eigen vorm terug. De pijn gevoeld. Er kan weer terug naar het hart bewogen worden.

We kennen het allemaal, verlangen en angst. Het komt nogal eens voor dat we de angst de overhand laten nemen, zonder dat we ons werkelijk bewust zijn waarover het gaat. Wat is nou eigenlijk het verlangen? Wat is nou eigenlijk de angst?

De angst met de bescherming weet ons goed om de tuin te leiden, want niemand wilt terug naar de pijn. En daar beschermen we onszelf goed voor. Maar we zitten onszelf ook in de weg, het verlangen blijft bestaan en krijgt steeds meer dorst maar wordt maar niet of nauwelijks vervult.

De beweging naar binnen, wat gedaan wordt via vertraging en stilte met een schouwer zoals het Ik die kan observeren wat er gebeurd van binnen. Een schouwer heeft de juiste afstand om er wel bij te zijn maar zich niet te identificeren met wat er gebeurd van binnen. De schouwer kan de verschillende stemmen een plek aan tafel geven en ze daar horen, zij kan vragen stellen, perspectief krijgen en nieuwe bewegingen initiëren, zoals in dit verhaaltje hierboven te zien is.

Het is belangrijk om de beweging naar binnen te maken, je bewust te worden van wat er gebeurd en waar je nu zo bang voor bent of wat je zo boos maakt. Het is belangrijk om bewust te worden van dat wat ooit pijn heeft gedaan en bedekt en beschermt is met allerlei lagen en ons van het eigen hart heeft weggehaald. Belangrijk, om weer de beweging terug naar het eigen hart te maken zodat het in het hier en nu anders kan gaan; je weer kan bewegen vanuit de essentie en minder vanuit de (in)directe emoties en afweer.

In sommige gevallen kun je er zelf mee spelen en bewegen, in andere gevallen lukt dat niet. Dan is het fijn als er iemand is die met je meekijkt en je bijvoorbeeld helpt te schouwen en helpt bij de pijn te komen om vervolgens weer te kunnen bewegen naar het hart. Lading te ontladen en pijn te delen, gehoord en gezien te worden door een echt luisterende ander.

Wees welkom! 

Rachel

Angst & Verlangen

Er was eens een meisje, met een groot verlangen en een grote angst.
Op een dag kwam het meisje ergens. Het verlangen werd aangeraakt en hoop kwam uit de kast. Het verlangen kwam uit het hoekje gerold en kwam wat meer op de voorgrond. Het hart zo blij dat ze een vreugde sprongetje maakte. Na mate de tijd vooruit ging werd het toch ook wel een beetje spannend, het verlangen werd wat schuw en angst kwam in haar grote laarzen naar voren gerend. Angst bekeek de situatie en had daar wel wat over te zeggen.

Angst kreeg haar stem, zeggenschap, een stoel aan tafel. Het verlangen daarentegen niet, zij werd opzij geschoven, liet zich gemakkelijk gaan. “Ach, helaas pindakaas, volgende keer misschien dan weer…”
Angst had een grote stem, was zeer overtuigend. Anderen konden zich wel in haar argumenten vinden en sloten zich bij angst aan.
Lef gaf zo nu en dan wat weerstand, kwam voor het verlangen op. Maar lef was nog te klein, angst samen met haar volgende anderen overheerste met gemak.
Het verlangen is wel groots maar zij was er al zo lang, met gemak kroop ze weer terug naar het donkere hoekje, sloot zich op en deed zelf het deurtje van de kooi weer dicht. “Ach, ik kom wel weer een andere keer, ik wacht toch al zo lang.”

Angst was opgelucht, zo dat is dan opgelost. 
Het was prettig voor het meisje, maar verdrietig en onprettig tegelijkertijd.

Angst werd echter niet gezien, ze werd vooral gehoord in haar argumenten, maar niet in haar angst zelf. Er werd niet gezien waar het werkelijk over ging. Dat wist ze zelf goed te verbloemen, leidde de anderen met gemak om de tuin. Weg van de angst, weg van het gevaar, weg van de pijn.
“Waar ben je nou zo bang voor?” vraagt het Ik, niet oordelend maar een vraag vanuit het hart. “Laat jezelf maar horen, dan kan ik je beschermen, dan kan ik er voor je zijn.” moedigt het Ik angst aan.

In het meisje ontstaat gelijk rust, de angst werkt ineens niet meer zo hard. De angst voelt zich al gezien. Het is alsof alles even stilstaat. Een stilte voor de storm? Nee, geen storm. Het meisje is geraakt, het hart komt weer in beeld. Het meisje beweegt naar binnen, naar zichzelf, daar kan ze het gebonk van de angst horen, daar kan ze erbij zijn. “Ach, wat ben je bang.” Angst krimpt, alsof ze uit haar opgeblazenheid leegloopt. Kwetsbaarheid laat zich zien.

Samen kunnen ze voelen waar het over gaat: “ach, daar ben je zo bang voor” zegt het Ik met compassie en mededogen. Er komt ruimte voor wat er is, ruimte om naar binnen te gaan en niet meer zo af te vuren in de buitenwereld. De bescherming kan gaan liggen, angst krijgt haar eigen vorm terug. De pijn gevoeld. Er kan weer terug naar het hart bewogen worden.

We kennen het allemaal, verlangen en angst. Het komt nogal eens voor dat we de angst de overhand laten nemen, zonder dat we ons werkelijk bewust zijn waarover het gaat. Wat is nou eigenlijk het verlangen? Wat is nou eigenlijk de angst?

De angst met de bescherming weet ons goed om de tuin te leiden, want niemand wilt terug naar de pijn. En daar beschermen we onszelf goed voor. Maar we zitten onszelf ook in de weg, het verlangen blijft bestaan en krijgt steeds meer dorst maar wordt maar niet of nauwelijks vervult.

De beweging naar binnen, wat gedaan wordt via vertraging en stilte met een schouwer zoals het Ik die kan observeren wat er gebeurd van binnen. Een schouwer heeft de juiste afstand om er wel bij te zijn maar zich niet te identificeren met wat er gebeurd van binnen. De schouwer kan de verschillende stemmen een plek aan tafel geven en ze daar horen, zij kan vragen stellen, perspectief krijgen en nieuwe bewegingen initiëren, zoals in dit verhaaltje hierboven te zien is.

Het is belangrijk om de beweging naar binnen te maken, je bewust te worden van wat er gebeurd en waar je nu zo bang voor bent of wat je zo boos maakt. Het is belangrijk om bewust te worden van dat wat ooit pijn heeft gedaan en bedekt en beschermt is met allerlei lagen en ons van het eigen hart heeft weggehaald. Belangrijk, om weer de beweging terug naar het eigen hart te maken zodat het in het hier en nu anders kan gaan; je weer kan bewegen vanuit de essentie en minder vanuit de (in)directe emoties en afweer.

In sommige gevallen kun je er zelf mee spelen en bewegen, in andere gevallen lukt dat niet. Dan is het fijn als er iemand is die met je meekijkt en je bijvoorbeeld helpt te schouwen en helpt bij de pijn te komen om vervolgens weer te kunnen bewegen naar het hart. Lading te ontladen en pijn te delen, gehoord en gezien te worden door een echt luisterende ander.


Wees welkom! 


Rachel